Το άρθρο του BBC μας ταξιδεύει στις 5 Δεκεμβρίου του 1989, στην Δρέσδη, λίγες εβδομάδες μετά την πτώση σου τοίχους του Βερολίνου. Ο κομμουνισμός στην Ανατολική Γερμανία καταρρέει, καθώς το πλήθος εισβάλει στο αρχηγείο της Στάζι, της μυστικής αστυνομίας, που ξαφνικά εμφανίζεται αδύναμη εμπρός στις κατακλυσμικές αλλαγές. Ξαφνικά ένα μικρό πλήθος από τους συγκεντρωμένους ανθρώπους αποφασίζει να πάει στην απέναντι πλευρά του δρόμου, σε ένα μεγάλο χτίριο που στεγαζόταν η Σοβιετική μυστική υπηρεσία, η διαβόητη KGB.
«Ο φρουρός της πύλης αμέσως υποχωρεί μέσα στο κτήριο», όπως εξιστορεί ο Siegfried Dannath, που ήταν ανάμεσα στο πλήθος εκείνη την στιγμή. Αμέσως μετά όμως «ένας μικρόσωμος αξιωματικός εξέρχεται από το κτήριο έντονα εκνευρισμένος». Ο αξιωματικός είπε στην ομάδα ότι αν προσπαθήσουν να μπουν δια της βίας στο κτήριο, οι φρουροί θα κάνουν χρήση των όπλων τους, και έτσι το πλήθος πείστηκε να αποχωρίσει.
Ο αξιωματικός της KGB γνώριζε την επικινδυνότητα της κατάστασης, και αργότερα περιέγραψε πως τηλεφώνησε στα κεντρικά της μονάδας τεθωρακισμένων του Κόκκινου Στρατού για να ζητήσει προστασία. Σύμφωνα με το BBC η απάντηση που έλαβε έμελε να τον σημαδέψει για μια ζωή.
«Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα χωρίς εντολές από την Μόσχα, και η Μόσχα παραμένει σιωπηλή»
Αυτή η τελευταία φράση στοιχειώνει έκτοτε αυτόν τον άνδρα. Ανυπότακτος αλλά αβοήθητος, καθώς η επανάσταση του 1989 τον ξεπερνούσε, έμελε να ταυτίσει το όνομα του με την Μόσχα. Για την ακρίβεια «να γίνει η Μόσχα». Ο λόγος φυσικά είναι για τον Ρώσο Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν.
Το κλειδί για την κατανόηση του Πούτιν
Σύμφωνα με τον Γερμανό βιογράφο του Πούτιν Boris Reitschuster , αυτό το περιστατικό είναι το κλειδί για την κατανόηση του Πούτιν, που αν δεν είχε αυτές τις εμπειρίες στην Ανατολική Γερμανία, τώρα θα είχαμε ένα άλλο Πόυτιν και μια άλλη Ρωσία.
Η εμπειρία τον δίδαξε ένα μάθημα που δεν ξέχασε ποτέ, τον τροφοδότησε με ιδέες για την ιδανική κοινωνία και έδωσε σχήμα στις φιλοδοξίες του.
Πάνω από όλα όμως, του ενστάλαξε μια φοβερή αγωνία, για την αδυναμία των πολιτικών ελίτ, και την ευκολία με την οποία αυτές πέφτουν από την βούληση του πλήθους.
Ο Πούτιν τοποθετήθηκε από την KGB στην Δρέσδη, κατά τα μέσα της δεκαετία του 1980, για την πρώτη αποστολή του στο εξωτερικό.
Η κομουνιστική Ανατολική Γερμανία είχε ιδιαίτερη σημαντικότητα για τους σοβιετικούς, όντας το σύνορο της με τον Δυτικό κόσμο, και έβριθε από σοβιετικούς κατάσκοπους.
Ο Πούτιν ήθελε να ενταχθεί στην KGB από τότε που ήταν έφηβος, εμπνευσμένος από τη σοβιετική μυθοπλασία που παρουσίαζε τις μυστικές υπηρεσίες σαν έναν οργανισμό υπεράνθρωπων.
«Ένας άνθρωπος θα μπορούσε να επιτύχει ό, τι στρατιές ολόκληρες δεν μπορούσαν. Ένας κατάσκοπος θα μπορούσε να αποφασίσει για την τύχη χιλιάδων ανθρώπων».
Αρχικά, όμως, ένα μεγάλο μέρος της δουλειάς του στη Δρέσδη ήταν βαρετό. Μεταξύ των εγγράφων στα αρχεία της Στάζι στη Δρέσδη είναι μια επιστολή από τον Πούτιν, στην οποία ζητά βοήθεια από το αφεντικό της Στάζι για την εγκατάσταση του τηλεφώνου ενός πληροφοριοδότη.
Υπάρχουν πολλές λεπτομέρειες για τις ατελείωτες κοινωνικές εκδηλώσεις που αποσκοπούσαν στην σύσφιξη των σχέσεων της Ανατολικής Γερμανίας με την Μόσχα, στις οποίες ο Πούτιν παρίσταντο.
Αλλά αν και το έργο του κατάσκοπου απεδείχθη ότι δεν ήταν τόσο συναρπαστικό, ο Πούτιν και η οικογένειά του, ζούσαν μια καλή ζωή στην Ανατολική Γερμανία.
Η οικογένεια Πούτιν ζούσε σε μια ειδική πολυκατοικία της KGB και είχαν πράκτορες της Στάζι για γείτονες. Η τότε σύζυγος του Πούτιν Λουντμίλα ζήλευε το γεγονός ότι: «Οι άνθρωποι της ασφαλείας της ΛΔΓ έπαιρναν υψηλότερους μισθούς από ό, τι οι σοβιετικοί».
Η Ανατολική Γερμανία απολάμβανε υψηλότερο βιοτικό επίπεδο από τη Σοβιετική Ένωση και ο Usoltsev, ένας πρώην συνάδελφος του Πούτιν στην KGB, περιγράφει πως ο Πούτιν δαπανούσε ώρες ξεφυλλίζοντας Δυτικούς ταχυδρομικούς καταλόγους, για να συμβαδίσει με τις μόδες και τάσεις.
Του άρεσε επίσης η μπύρα Radeberger και την κατανάλωνε σε μεγάλες ποσότητες, γεγονός που δεν συνάδει με την τωρινή εικόνα του αθλητή, που ο Ρώσος πρόεδρος προωθεί στα Ρωσικά Μ.Μ.Ε
Η Ανατολική Γερμανία διέφερε από την ΕΣΣΔ – είχε έναν αριθμό ξεχωριστών πολιτικών κομμάτων, ακόμα κι αν ήταν κάτω από τον κομμουνιστικό ζυγό.
«Του άρεσε πάρα πολύ αυτός ο μικρός παράδεισος», λέει ο βιογράφος του. Η Ανατολική Γερμανία, σύμφωνα με τον ίδιο αποτέλεσε το μοντέλο του για την πολιτική. «Ο Πούτιν κατά κάποιο τρόπο ξαναέχτισε την Ανατολική Γερμανία στη Ρωσία του σήμερα».
Αλλά το φθινόπωρο του 1989, αυτός ο παράδεισος έγινε κόλαση για την KGB.
Στους δρόμους της Δρέσδης, ο Πούτιν παρατήρησε την δύναμη του λαού να αναδύεται με θαυμαστό τρόπο. Μετά άνοιξε το Τείχος του Βερολίνου, στις 9 Νοεμβρίου, τα πλήθη έγιναν πιο τολμηρά παντού – πλησίαζαν τις ακροπόλεις της Στάζι και της KGB στη Δρέσδη.
Ο Βλαντιμίρ Πούτιν είχε αναμφίβολα θεωρήσει ότι οι ανώτεροι Σοβιετικοί αξιωματικοί θα στείλουν τα τανκς για να επιβάλουν την τάξη. Αλλά η Μόσχα υπό την ηγεσία τον Μιχαήλ Γκορμπατσόφ παρέμεινε σιωπηλή.
«Κανείς δεν σήκωσε ένα δάχτυλο για να μας προστατεύσει»
δήλωσε αργότερα ο Ρώσος Πρόεδρος. Ο ίδιος και οι συνάδελφοί του της KGB έκαψαν τις αποδείξεις του έργου τους.
«Έκαψα προσωπικά ένα τεράστιο ποσό του υλικού» Ο Πούτιν υπενθύμισε σε πρώτο πρόσωπο.
Δύο εβδομάδες αργότερα ο Πούτιν δέχθηκε ένα σοβαρό πλήγμα, ο Δυτικο-Γερμανός καγκελάριος Χέλμουτ Κολ έφτασε στην πόλη.
Έκανε μια ομιλία που έκανε την επανένωση της Γερμανίας να θεωρηθεί αναπόφευκτη, και την Ανατολική Γερμανία καταδικασμένη.
Ο Κολ εξήρε τον Γκορμπατσόφ, τον άνθρωπο στη Μόσχα που είχε αρνηθεί να στείλει τα τεθωρακισμένα, και χρησιμοποίησε πατριωτική γλώσσα που ήταν σε μεγάλο βαθμό ταμπού στη Γερμανία μετά τον πόλεμο, προκαλώντας έκσταση στα πλήθη.
Δεν είναι γνωστό αν ο Πούτιν ήταν σε αυτό το πλήθος – αλλά ως πράκτορας της KGB στη Δρέσδη σίγουρα γνώριζε τα πάντα για αυτό.
Η κατάρρευση της Ανατολικής Γερμανίας στους επόμενους μήνες σηματοδότησε μια τεράστια ρήξη, για τον ίδιο και την ζωή της οικογένειάς του.
«Είχαμε την τρομακτική αίσθηση ότι η χώρα που είχε σχεδόν γίνει το σπίτι μας δεν θα υφίσταται πλέον» είπε η σύζυγός του Λουντμίλα.
Ο Πόυτιν επέστρεψε σε μια χώρα που ήταν στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Η Πατρίδα του, το Λένινγκραντ, τώρα έμελε να γίνει και πάλι η Αγία Πετρούπολη.
Μέσα από αυτές τις εμπειρίες ο Πούτιν είχε σχηματίσει την ανεξίτηλη εντύπωση του πώς η αλλαγή μπορεί να διαμορφωθεί όχι μόνο με τη βία, ή την αδυναμία – αλλά και από το συναίσθημα.
Το 1989 είδε στη Δρέσδη το πατριωτικό συναίσθημα των Γερμανών, σε συνδυασμό με μια λαχτάρα για δημοκρατία, να αποδεικνύεται πολύ πιο ισχυρά από την κομμουνιστική ιδεολογία.
Ένα πράγμα φαίνεται σίγουρο: Όσο ο Βλαντιμίρ Πούτιν κατέχει την εξουσία στο Κρεμλίνο, η Μόσχα δεν θα ξανά-σωπάσει απέναντι στα συμφέροντα της.
Πηγη
Δημοσίευση σχολίου Blogger Facebook